Bu sabah aynaya baktığımda, yoktun artık gözlerimde

…şaşırdım! 

Sımsıkı kapatıp gözlerimi, hayal etmeye çalıştım yüzünü ve farkettim ki artık sadece boşluksun anılarımda

…üzüldüm! 

Bitmesine ses etmeyen ben, yitmene direnirken onca zamandır, içim buruldu acımasızlığı karşısında bu aniden ortaya çıkan garip durumun

…gerildim!

Gitmek ile gidememek arasındaki Araf’ımda çırpınırken beyhude, içinde benden çok sen olanlardan ziyade senden çok ben olan anları özlediğimi farkettim

…utandım!

“Acaba her şey yoluna mı giriyor sonunda” derken ne mi oldu?

uyandım…

32. İstanbul Film Festivalinde “Sanal Hayatlar” adıyla izleyici ile buluşmuş olan Disconnect, sosyal medya üzerinden bilinçsizce yapılan paylaşımların hayatları(mızı)  ne derece derinden etkileyebileceğini  başarılı şekilde anlatan, oldukça gerçekçi ve sarsıcı bir yapım.  Gösterime girmesinin  üzerinden neredeyse 2 yıl geçtikten sonra, tesadüfen izleme fırsatı bulduğum film,  özellikle mobil teknolojilerdeki hızlı gelişme neticesinde, tamamen kontrolden çıkmış olan ve artık neredeyse bağımlılık haline gelen sosyal medya kullanım alışkanlıklarımızın,  aslında sağlıklı bir iletişimi ne derece imkânsız hale getirdiğini ve internet üzerinden yaptığımız kontrolsüz paylaşımların  “gerçek” hayatlarımız üzerindeki olası yıkıcı etkilerini oldukça yavaş gelişen ama sıkmayan bir senaryo ile ve muhteşem ötesi müzikler eşliğinde anlatmakta.

Çocuk istismarından, şiddete, sanal dolandırıcılıktan, sorunlu “ergen-yetişkin iletişimine” kadar pek çok konuyu ustaca ele alan Disconnect, izleyicisine İnternetin karanlık yüzünü adeta bir kamu spotu ciddiyetinde anlatmakta…

İzlemenizi, izletmenizi şiddetle tavsiye ederim!